Paris

“Respirer Paris, cela conserve l’âme” Victor Hugo

Deze quote van de grootste Franse auteur is vrij vertaald; Adem Parijs in, het redt de ziel.
Mijn appartement ligt aan de rand van Le Marais. Net om de hoek bij Place de la République waar elk weekend demonstraties zijn. Dan hoor je de trommels, fluiten en sirenes. Galmen er protestleuzen door de megafoon. Staat er beneden op straat een colonne aan politiewagens voor als het mis gaat. Elke dag in elk weekend een andere demonstratie. 

Net als vorig jaar verblijf ik hier een kleine maand alleen. Omdat het kan en omdat het, naar mijn mening, goed is voor een mens om soms even alleen te zijn. Dan is dit mens bij voorkeur alleen in een grote stad, zoals Parijs. Hier kun je anoniem zijn maar de reuring opzoeken als je dat wil. Een praatje bij de Boulangerie, een museum inwandelen of een popconcert bijwonen.

Parijs lijkt een stad die nooit slaapt omdat je hier nooit alleen wakker bent maar het gevoel heb ik wel op de dinsdagochtend. Dinsdag is de dag dat er wat gerust wordt. Er is geen verse baguette te krijgen, de kleine musea zijn gesloten. Parijs verwerkt de stroom toeristen van het weekend ervoor. Ik voel me meer inwoner van deze stad wanneer ik op dinsdagochtend door de straten van Le Marais loop. Slenteren is er niet bij. Als echte Parisienne houd je het tempo erin. Er liep een vlotte dame voor me. Haar tempo lag redelijk hoog en dan had zij ook nog elegante hakken aan. Dit was geen uitdaging. Ik (op mijn sneakers, ha) in hetzelfde tempo tot ik haar, als ik er geen zin meer in had, kon inhalen. De vijf meter tussen ons in werd niet kleiner. Het hoge tempo was gelijkmatig en bleef gelijkmatig. Bij haar. Na een kwartier gaf ik het op. Niet te doen. Ik was al blij dat ze niet omgekeken had. Ze had geen idee van haar overwinning. 

Simoon